Weer zo een gek verhaal. Zaterdag zaten we t.v. te kijken en toen was er eindelijk dat lang van te voren aangekondigde programma van die man die lepeltjes kon verbuigen zonder ze aan te raken. En uurwerken kon laten lopen die al jaren stil stonden. Nou mijn interesse was zeer groot, gezien het feit dat ik na veel studie mezelf professioneel uurwerkmaker mocht noemen.
We hadden voor de grap een lepeltje op de t.v. gelegd, maar er gebeurde niks! Nu had ik op een vlooienmarkt eens een klokje gekocht dat er leuk uitzag, maar lopen, ho maar, geen beweging in te krijgen. Ik heb toen dat bewuste klokje op ongeveer 1 meter van de t.v. op de salontafel gezet. En wat schetst mijn verbazing.............het ding ging spontaan lopen. Nu na een aantal dagen loopt het nog steeds.
We hebben het programma verder afgekeken en waren eigenlijk stomverbaasd over wat er kan gebeuren zonder dat je er iets voor doet (zichtbaar althans). Er is tussen hemel en aarde meer dan we weten en dat is maar goed ook. Veel weten maakt immers niet gelukkig, zegt het spreekwoord!
Ik had vroeger thuis al het een ander meegemaakt als mijn vader het op zijn heupen kreeg. Dat was in zijn dagen ook een magiër; hij kon telepaten, hypnotiseren en andere mensen beinvloeden, zeer tot ergernis van de rooms-katholieke geestelijkheid. Een neef van mij die een hoge geestelijke functie bekleedde bij het bisdom en die wel eens bij ons over de vloer kwam vond het duivelswerk. Maar wij als jonge gasten lachten er om, niet wetende dat er zo'n enorme kracht achter school.
Toen mijn vader als jongeman in een pension in Sneek woonde vertelde zijn hospita s'middags aan tafel, terwijl ze zaten te eten, dat er op het station in Leeuwarden een jongen een reprimande kreeg van de stationschef omdat hij iets uitgevreten had! Die bewuste stationschef kwam op hem af en toen hij vlak bij was keek die jongen hem aan en de chef lag languit op het perron. Sterk verhaal vonden de kostgangers dat natuurlijk. Mijn vader zei toen dat hij dat ook wel zou kunnen. Waarop de kostbaas de historische woorden sprak: "Dat wil ik dan wel eens zien." Mijn vader keek hem aan, knikte met zijn hoofd en meneer Roorda (zo heette die man) lag languit in de kamer. Algehele hilariteit, maar mijn vader stond een half uur later met zijn koffertje op straat en kon naar een nieuw kosthuis gaan zoeken.
Jammer dat er toen anders over gedacht werd dan nu, want dan was die ouwe heer van mij schatrijk geworden. We hebben er vaak om gelachen, hij haalde wel eens trucs uit, maar dan was hij altijd goed moe na afloop en zei dat hij blij was dat hij er zijn brood niet mee hoefde te verdienen.
Ik vraag me wel eens af waarom hij alle uurwerken die hij ter reparatie kreeg aangeboden aan het lopen kreeg. Zo zie je maar; de wonderen zijn de wereld nog niet uit. De ouderen onder jullie hebben mijn vader wel gekend en weten dus ook wel dat het geen verzinsel van mij is.
Ik heb hem wel eens gevraagd of hij het mij kon leren waarop hij steevast antwoordde dat zo iets niet mogelijk was.
Jammer want dan was ik nu misschien Willem Geller geweest, hahahahahahahahahah
Wim